Maandag 10 feb. 2020. Sandboarden.

Lekker even niks, dat is het plan tot einde van de middag. We hangen fijn bij ons zwembad, er zijn nog steeds geen andere gasten, dus het is nu natuurlijk ons park. We houden het vol tot 12u, dan laat Yuna weten dat ze wel op pad wil met die mooie rode pickuptruck. Ferry en Sylvie springen meteen op, goed plan! Op naar het nabijgelegen Pukara de Quitor, een oud fort dat de originele bewoners ooit hebben gebouwd als bescherming tegen de Inca’s. We rijden vanwege een truck die de weg blokkeert in het dorp nog een stuk tegen het eenrichtingsverkeer in en worden van verschillende kanten gewaarschuwd voor de politie, maar Ferry rijdt eigenwijs door. En de politie kijkt toe. Zo gaat dat dus hier. Het is even zoeken naar de ingang van Pukara de Quitor en als we eenmaal binnen zijn, blijken 2 van de 3 beschikbare wandelingen gesloten. Welkom in Chili. De enige wandeling die we kunnen doen is bergopwaarts maar een uitkijkpunt en het blijkt de moeite waard. We zien het oude ‘fort’, dat er meer uitziet als een paar muurtjes van klei op een helling, maar ook is het uitkijkpunt mooi gelegen en biedt het een prachtig vergezicht. Na een kleine anderhalf uur zijn we weer bij de parkeerplaats waar we een lekker waterijsje nemen. We gaan terug naar San Pedro om ons voor te bereiden op de excursie van vanmiddag. We gaan sandboarden. Snowboarden op een hoog zandduin, zeg maar. Zelfs voor Yuna is er materiaal beschikbaar. Na de instructie klimmen we voor de eerste keer het duin op. Geen lift, en in de bloedhete zon. Het valt niet mee om boven te komen. De eerste afdaling worden we nog een beetje geholpen, maar het blijkt niet zo heel moeilijk en al snel kunnen we zelfstandig afdalen. Te gek om een keer te doen! Yuna doet het ook erg goed. Sylvie wordt door de guide ‘mum’ genoemd, maar telt iedere keer als ze dat hoort gewoon even tot 10. We komen tot 7 afdalingen en dus ook tot 7 beklimmingen van het duin door mul zand. De 7e afdaling (eigenlijk beklimming) blijkt voor Yuna net teveel, de moeheid slaat toe. Niet zo gek! De 6 liter water die we bij ons hadden is zo goed als op aan het einde. Ook zijn we opnieuw een unieke ervaring rijker. Eenmaal terug gaat de barbecue weer moeizaam aan met karton als brandstof. De worstjes, ui en paprika smaken goed en Ferry wordt helemaal blij van het stuk picanha. We houden een bonte avond met muziek en polonaise, we zijn toch de enigen hier. Het is opnieuw laat als we naar bed gaan, maar wat is het nog lekker en gezellig buiten...

• Opvallend 1: Overal waar je komt en waar je entreegeld moet betalen moet je jezelf ook registeren. Grote boeken waarin je naam, paspoortnummer en waar je vandaan komt noteert. Waarom? En wat doet men met die boeken? Dat weet niemand. 
• Opvallend 2: Water uit de kraan drinken is hier geen goed idee. Iedereen heeft hier van die kantoor-waterunits in huis. Wij dus ook. Zal wel gek zijn als we straks in Nederland weer drinkwater uit de kraan kunnen tappen. Wel bijzonder dat men in zo’n extreem droog gebied gewoon voldoende water uit de kraan hebben stromen. Van de gids van van de week horen we dat men zich wel zorgen maakt om de explosieve groei van het toerisme en wat dat betekent voor de watervoorziening.