Woensdag 5 feb. 2020. Quad rijden.

Veel te vroeg gaat die wekker weer voor de zonsopkomst, maar als we bedenken dat we met de quad mogen vandaag zijn we zo wakker. En het is nog helder ook. We pakken onze spullen en maken een nachtelijk quadritje over Paaseiland, dat langzaamaan lichter wordt. Yuna bij Ferry achterop en Sylvie op een eigen quad. Ruim voor half acht zijn we bij Tongariki, op het oostelijke deel van het eiland, een halfuurtje rijden van ons hotel. We zijn zeker niet de enigen, maar dat mag de pret zeker niet drukken. Fantastisch om achter deze rij met 15 moai de zon op te zien komen boven de oceaan. Het geeft een betoverende sfeer. Tegen half negen rijden we in ‘golden hour’, met prachtige lichtval, terug naar het hotel voor een goed ontbijt. We hebben alledrie veel plezier in het quadrijden. De weg loopt iets af en een quad besturen is toch net even anders dan op de motor zitten, dus Ferry en Sylvie missen beiden in het begin een stuk van de linkerbocht. Niks gevaarlijks, voor ons vooral grappig. We hebben alledrie een helm gekregen. Een heuse blauwe integraal-kinderhelm voor Yuna waar ze heel trots op is en 2 afschuwelijke potjes voor Sylvie en Ferry. Deze zitten voor geen meter en doen niks voor je bescherming, maar het zal wel. We zitten ook gewoon op slippers en in korte broek op de quad, dus goed beschermd zijn we hier sowieso niet. Gelukkig gaan ze niet hard, meer dan 84 km/uur hebben we niet gehaald......

Na het ontbijt vertrekken we met de quad naar de Crater van Rano Kau, dit is een 324m (niet nageteld) hoge vulkaan waar water in staat. Deze vulkaan fungeerde vroeger als tribune voor de jaarlijkse wedstrijd ‘Tangatu Manu’, waarbij het erom ging wie als eerste een ei van de bonte stern van een van de nabijgelegen rotseilandjes naar boven wist te brengen. De winnaar was dan een jaar lang de Vogelman, hij heerste dan een jaar lang met zijn familie over Paaseiland. Je kunt langs een deel van de rand lopen, het kratermeer heeft een doorsnede van ongeveer een kilometer en vanaf de rand kun je 170m diep kijken. Het meer is voor een groot deel bedekt met en soort bies. We crossen verder naar boven naar Orongo, een ceremonieel terrein dat bestaat uit 53 kleine, ovale natuursteen huizen met lage ingangen. Tijdens de vogelman-ceremonies waren dit de onderkomens van de deelnemers. We bekijken dit dorp even. Ook al zitten we hoog, er staat geen wind en de zon schijnt flink. Dit in combinatie met traag schuifelende toeristen maakt dat we het dorp weer vrij snel achter ons laten en even afkoelen op de quad. Iets lager begint een wandeling waarbij je naar de top van de kraterrand, tussen oceaan en krater in, kunt lopen. Het is hier niet druk, dat willen we wel. Het pad is niet toegankelijk met gemotoriseerde voertuigen. In de zinderende hitte lopen we een flink stuk en missen uiteraard ook een deel van het pad, waardoor we een stuk offroad klimmen. Maar het uitzicht door de enorme afgrond voor ons is adembenemend. We hebben dit mooie plekje ruime tijd voor onszelf en gaan dan weer richting quad. Het allerlaatste wat we op dit eiland nog willen bezichtigen is Rano Raraku, het is de moaiwerkplaats van de Rapa Nui. Het is een steengroeve waar vroeger de moai werden vervaardigd. Hier staan allerlei moai, sommigen zijn al volledig af, anderen zijn nog maar deels uitgehakt in de rots. Best indrukwekkend al deze beelden! Ferry maakt nog even de foto op de voorkant van de Lonely Planet reisgids na. Maar nu willen we lekker quadrijden. En nog wat zien van het Rapa Nui-festival. Om 16u staat bodyboarden op het programma, dat lijkt ons wel spectaculair. En misschien nog even naar het zwembad. Dat is het plan. We kiezen een mooie route over het midden van het eiland en genieten van de quads. De lucht wordt steeds donkerder en opeens rijden we in de regen. Dat is vaak maar plaatselijk, ook dit keer, dus in no-time is het weer droog. Eind goed, al goed. Denken we. En opeens rijden we in een giga plensbui. En die is niet zo plaatselijk. Het duurt niet lang of we zijn letterlijk tot op de laatste draad doorweekt. We zijn om 16u dus op tijd in het dorp, maar niet voor het bodyboarden, gezien het weer slaan we dat over. Een uurtje later en een boze bui van Yuna verder (zou ze slaapgebrek hebben? 😬) zijn we schoon, hebben we droge kleding aan en schijnt de zon weer. We gaan onze quads en huurauto terugbrengen. Of we de voucher hebben. Nee. Ook niet een foto ervan? Nee, maat, dit is jouw administratie, je mag dit lekker zelf regelen. Met een zucht en een steun wordt onze voucher erbij gepakt. Hoe moeilijk kan het zijn om je zaakjes op orde te hebben? Heel moeilijk dus. 

We slenteren wat door de plaats, we nemen een ijsje en we bezoeken onze vrienden de zeeschildpadden nog even. We gaan op een terras bij het strandje zitten. Yuna kan hier spelen in het zand en begint te bouwen, bijgestaan door wat honden. Ferry en Sylvie kijken naar de bodyboarders, surfers, sup-ers, snorkelaars, verbrande mensen, zwerfhonden en de zeeschildpadden in het water. Er is hier genoeg te zien. De helft van de 8 tafels is bezet. We hebben geen haast voor een drankje, maar de bediening zeker ook niet. 40 minuten later hebben we dan eindelijk prijs. 

Rond een uur of 20 gaan we richting ons gereserveerde restaurant in de baai. Yuna heeft haar hielen nog niet gelicht bij haar bouwwerk, of er liggen alweer wat honden in te rollen. Nou moe! Het eten in het restaurant is voortreffelijk. We zouden er bijna aan gaan wennen! Weer zijn we een zwoele zomeravond verder. Morgen gaan we terug naar het vasteland van Chili. Paaseiland is de bom. En Yuna wil een quad voor haar verjaardag. 🤣

• Opvallend 1: Waar elders kun je quads huren waar je gewoon mee op de openbare weg mag? We zien hier verder veel schakelbrommers, die ook door senioren veelvuldig worden gebruikt. 
• Opvallend 2: Men gebruikt bijna geen douchegel, maar vooral stukken zeep om het lijf te wassen. In drogisterijen staan enorme schappen vol met zeep, maar er is bijna geen douchegel te krijgen. Droogshampoo is voor onze maatstaven trouwens ook oververtegenwoordigd.