Zaterdag 1 feb. 2020. Isla de Pascua. 

Wakker worden van een wekker. Dat zijn we niet meer gewend, dat is zó 2019! Maar voor nu wel de harde realiteit. Yuna ligt diagonaal in haar queensize bed opgerold, we hebben al moeite om haar tussen de lakens te vinden en haar wakker maken is een flinke klus. Aankleden, spullen pakken en beneden in het hotel even een ontbijtje doen. Om 7 uur zitten we in de shuttlebus naar de luchthaven. We gaan naar Paaseiland vandaag. We checken in en hoeven alleen maar onze bagage te droppen. Maar hoe naïef van ons: dat is hier niet ‘even’, we mogen in de rij. En die is enorm en er zit weinig vooruitgang in. Dit vraagt wat veerkracht van Ferry. Als dit zo doorgaat gaan we onze vlucht die om 9.45uur vertrekt niet halen. Maar dan kijken we naar een incheckbalie voor zwangeren, mensen die gehandicapt/slecht ter been zijn en mensen met kleine kinderen. We kijken elkaar aan en Nederlands als we zijn: we wagen het erop en sluiten aan. Yuna krijgt instructie om op de tassen te gaan zitten, dan lijkt ze wat kleiner. We mogen nog door ook, high five! We zijn nu zo snel klaar dat we zeeën van tijd hebben en zelfs nog in de lange rij voor een kopje koffie kunnen aansluiten. Dat doet Ferry graag, Sylvie en Yuna spelen een spelletje. Chili en Argentinië kunnen nog een flinke efficiëntieslag maken als het gaat om het verbeteren van wachttijden. Wat is een mens hier veel tijd kwijt aan wachten!

De vlucht naar Paaseiland, behorend bij Chili, maar toch nog op zo’n 3700 km afstand hiervan, duurt ongeveer 5 uur. Maar we zitten prima. Paaseiland, door de plaatselijke bevolking ook wel Rapa Nui genoemd (dat betekent ‘grote, verre rots’ en de inwoners noemen zichzelf ook zo) is niet zo groot en toch gaat er in deze tijd een tot twee maal per dag een groot vliegtuig met zo’n 300 inzittenden naartoe. Het tijdsverschil met Chili is ook weer 2 uur. Van Nederland af is het tijdsverschil nu 6 uur. Bij aankomst kopen we alvast onze bizar dure entreebewijzen voor het park. Deze zijn zo’n 10 dagen geldig en kunnen alleen contant worden betaald. We hebben niet veel cash, maar redden het net. We worden welkom geheten door wat muzikanten en dan blijkt dat het vliegveldje helemaal niet uitgerust is op zo’n enorme bezoekersstroom. Het is proppen en dringen geblazen rondom de band. En waarom moet iedereen hier toch met zijn bagagekarretje tegen de band aan staan? Daar is helemaal geen ruimte voor. Bizar. Je kunt merken dat Paaseiland prijzig is qua eten en drinken. Er staan meer ingecheckte dozen en kisten met eten op de bagageband dan koffers. Maar dan verschijnen onze tassen ook op de band en wringen we ons naar buiten, waar we hartelijk worden ontvangen door de vertegenwoordigers van ons hotel, Tahatai. Op z’n Paaseilands met een bloemenkrans, die krijgt iedereen. Hoe toeristisch ook, Sylvie vindt het leuk, Yuna en Ferry zijn er niet zo van. We rijden de hele anderhalve kilometer naar ons hotel en zijn blij verrast. Een heerlijk ruim, gelijkvloers hotel met veel bamboe en hout, leuke zitjes in een groene omgeving, het ziet er super uit. We drinken onze welkomst-piñacolada (voor Yuna de virginversie), we verkennen de omgeving in het dorpje, lunchen bij een tentje in het kleine centrum met uitzicht op de baai en vullen onze cash aan bij de enige werkende pinautomaat en halen onze auto op voor de komende dagen, dan kunnen we gaan en staan waar we willen. Daarna brengen we een paar uur door aan het zwembad en proberen d3 lokale biertjes uit. Wat een vakantiegevoel, de temperatuur is hier perfect, rond de 25 graden met een windje. Dat worden een paar mooie dagen! Na dat geluier zoeken we nog een fijn restaurant op om de dag af te sluiten. We kiezen voor een restaurant in een baai verderop, op zo’n 15min. lopen. We hebben op vakantie al vaker goed gegeten, maar hier is het echt top. Zelfgemaakte kibbeling en frietjes  voor Yuna, octopus en tonijnsteak voor Sylvie, fruits de mer voor Ferry. Dat uitkijkend over de baai met enorme golven waar de zon ondergaat...In het donker lopen we terug in het schijnsel van de maan en zien weer een fantastische sterrenhemel. Truste!

• Opvallend 1: zo droog en dor als het was in Mendoza, zo groen is het op Paaseiland. Het doet Caraïbisch aan. 
• Opvallend 2: Paarden zijn er in Chili volop, van tam tot wild. Hier op Paaseiland zijn ze ook veel aanwezig. Niet tam en niet wild, want ze zitten niet opgesloten in weides, maar kunnen hun gang gaan. Maar wild kun je ze ook niet noemen, zo groot is Paaseiland niet, ze kunnen nergens anders naartoe zonder zwemdiploma. Wel zijn de meesten gebrandmerkt, dat vinden we niet zo cool om te zien.