Zondag 26 jan. 2020. San Rafaël.

Weer een dag kilometers maken, we hebben besloten om de laatste dagen in de omgeving van Mendoza, in Argentinië, door te brengen. 

Nu we niet meer in pumagebied zitten durft Sylvie het aan om weer een stukje te joggen. En op deze camping heeft men in de ochtend warm water, ook niet onbelangrijk na het joggen. Maar al gauw heeft Sylvie geen beren, maar tot 2x toe honden op haar weg. De meeste honden zijn rustig en braaf, maar met zoveel terreinhonden hier weet je het nooit. Het loopt goed af, eentje jogt zelfs een stuk mee. Volgende keer gaan er toch wat hondenkoekjes mee. 

We gaan vandaag naar Argentinië en dus is het zaak om alle bederfelijke waar zoveel mogelijk op te maken, of we moeten het weggooien. Gisteravond zijn de meeste groenten die we nog hadden verwerkt in het eten, vandaag ontbijten we dus met....aardbeien en bosbessen. Nog even en we plassen fruitsmoothies. We zeggen de campingoma gedag en gaan op pad. We zijn nog maar net op pad als we wat bijzondere signalen krijgen op de weg. Er blijkt een wielerwedstrijd aan de gang. Nee, daar wordt hier de weg niet voor afgezet. Zoveel wegen leiden hier niet naar Rome. Men zet gewoon de alarmlichten aan en zwaait met de handen, dan weet iedereen vast wat er wordt bedoeld. We zien een kopgroep met politiebegeleiding en andere begeleidende auto’s, een peloton met toerauto’s, ambulances en...toen was het weer voorbij. Alarmlichten uit en doorrijden. Net voor de grens met Argentinië parkeren we, ingeburgerd als we zijn, op de vluchtstrook en gaan een waterval verderop bekijken. Bizar dat in deze droge, dorre omgeving toch watervallen zijn. Er zijn net wat mensen vanaf de waterval aan het abseilen, leuk om te zien. We doorkruisen deze grand canyonachtige vlakte voor de landenswitch van Chili naar Argentinië. Het is weer ruim boven de 30 graden, daar voel je niks van met dit windje. We krijgen spoedig in Chili de stempels om naar Argentinië te gaan. De douanepost van Argentinië laat nog een kilometer of 50 op zich wachten. Genoeg om te bedenken dat we nog een appel in de auto hebben, daar verlossen we onszelf van. In Argentinië aangekomen zeggen we na het verkrijgen van de stempels dat we geen ‘oneigenlijke’ goederen meer in onze camper hebben liggen. Maar dan gaat de douanedame de plek van Yuna controleren. Een vergeten banaan, een dennenappel en wat stenen worden hier weg gehaald. Maar Yuna kijkt lief en komt er met gemak mee weg. Later biecht ze aan ons op dat haar bamboestok en ‘dinotand’ (stuk hout in de vorm van...) wel mee zijn gegaan. 7 en al aan de smokkelwaar, waar moet dat heen met onze mini. Na alle bergen van Chili volgen de grote vlaktes niks in Argentinië. We passeren een mooie zoutvlakte en halverwege de avond arriveren we in wijngebied. San Rafaël was het doel voor vandaag. Het is ruim in de avond en nog steeds halverwege de 30 graden. De halve stad ligt -voor ons heel bijzonder- af te koelen in de de irrigatiekanalen van de stad. Betonnen ‘riviertjes’ van nog geen meter breed langs de rechte wegen hier. In San Rafaël is geen camping te vinden, dus we zakken af naar de toeristische route waar de wijnboeren en excursie-uitbaters zitten. Langs de rivier is het ook een aaneenschakeling van campings. Overal is het een drukte van belang. Een echte zondag waarbij iedereen uit de stad zijn vertier zoekt in water. Of het nu irrigatiekanalen zijn of de nabijgelegen rivier om te ‘kamperen’. We zoeken een camping uit. Tegen de tijd dat de schrijfmeneer al onze gegevens op papier heeft opgeschreven is het 21uur en donker. Het digitale tijdperk is hier nog lang niet aangebroken. We zoeken bijna op de tast een plek uit voor komende nacht. Het zal wel goed zijn, als we straks maar kunnen slapen. We gaan even verderop lekker uit eten,  met een flinke portie deet op onze huid, en drinken huiswijn. Iets te zoet naar onze smaak, maar het past bij de smaak van hier. We eten karbonades, vis, salade en tosti. 

Terug bij de camper zal het nog lang duren voor we in slaap vallen, in de camper is het ook zo’n 30 graden. Denken we. Slaap lekker!

• Opvallend 1: Kamperen. Voor ons een moment om er even uit te zijn en een nachtje in een andere omgeving door te brengen. Hier betekent kamperen met grote groepen overdag onder de bomen bijeen zijn op een plekje met een barbecue. Veel eten en daarna naar huis. Slechts enkelen blijven dan slapen in een festivaltent. Zooi opruimen hoeft niet zo grondig, al wordt dat wel van je gevraagd. Er zijn een aantal terreinen die ‘camping’ worden genoemd, maar waar eigenlijk ‘barbecuevertier overdag’ mee wordt bedoeld. De camping lijkt dan overdag vol, maar in de avond blijkt ie opeens driekwart leeg, op grote hopen afval na.
• Opvallend 2: Het is heel normaal om eten dat je niet op krijgt in een restaurant mee te nemen in een doggybag. Alleen is het meestal op het moment van serveren voor ons verwende Westerlingen nog net vers genoeg, en we willen niet eens weten wat er van overblijft na een paar uur in een zakje...