Zondag 16 februari 2020. Colo-Colo. 

Uitslapen en dan een lekker lui zondagochtendontbijt. We doen het hier iedere dag, dus iedere dag voelt als zondag, maar vandaag is het echt zo. Na het ontbijt willen Ferry en Yuna graag naar Ajax-RKC kijken. Sylvie vindt het leuk om de wellness van het hotel nader te bestuderen. Als Ajax de 3 punten binnen heeft komt Yuna ook naar beneden om nog even te zwemmen in het fijne hotelzwembad. Daarna smeren we ons weer goed in tegen de zon en gaan op pad. We gaan richting de vismarkt en doen daar een -hoe kan het ook anders- late vislunch. We nemen de metro richting Estadio Monumental David Arellano. Oftewel: naar het stadion. We hebben kaarten gescoord voor de derby Colo-Colo vs. Universidad Católica, beiden voetbalclubs uit Santiago. Omdat Colo-Colo thuis speelt en de grote favoriet is binnen Santiago tikken zowel Ferry als Yuna in het nabijgelegen winkelcentrum een origineel shirt op de kop. Ferry transformeert van brave huisvader naar voetbalhooligan en Yuna blijft dat schattige blonde poppetje, nu nog schattiger in Colo-Colo shirt, dus ze staat vaak ‘stiekem’ op de foto bij wildvreemden. Wij laten het gaan. Rondom het stadion is het een drukte van belang. Ook hier wordt weer van alles verkocht, van eten en drinken tot allerlei niet originele Colo-Colo-artikelen. We zijn verbaasd dat dit mag. Bij de toegang is het nogal een klus om binnen te komen. We moeten onze paspoorten tonen, maar hebben deze uiteraard niet bij ons. Wel kopieën, maar dat is niet voldoende. Sylvie laat nog een rijbewijs zien en we worden van Mattias naar Pablo naar Josephina gestuurd, maar Josephina laat ons dan toch binnen. Wat een bureaucratisch gedoe weer, maar het is voor de goede zaak: een veilige wedstrijd. Denken we dan nog naïef. Nu de tas nog. Sylvie heeft 2 flesjes in haar tas. Met dop. Foei! De flesjes mogen mee, de doppen niet. Ook een blikje moet worden achtergelaten. Het zal wel. We hebben mooie plaatsen op de lange zijde in de schaduw, vlakbij het persvak, precies zoal Ferry het graag heeft. Om 18u begint de wedstrijd en ook al zijn we voor Colo-Colo, Universidad Católica is toch echt wel wat sterker vandaag. Het is vrij fysiek voetbal en de scheids laat een hoop door. Er is ook een hoop toneelspel, niet om aan te zien. Zal wel Zuid-Amerikaans zijn. Passievol is hrt iig wel. Maar dan wordt er vuurwerk op het veld gegooid. Heftig knalvuurwerk, het komt vlakbij spelers terecht. Er wordt niets aan gedaan, de wedstrijd gaat door. Nog meer vuurwerk, ook in de ‘sfeervakken’. Een partij ME-ers rukt aan en dat geeft in het vak tegenover ons wat rust, maar in het sfeervak wordt niet ingegrepen. En daar blijft een hoop vuurwerk vandaan komen. Ook worden er dingen in brand gestoken, maar de wedstrijd gaat door. Tijdens de rust staat het nog 0-0. Meteen na rust scoort Católica de 0-1 en halverwege de 2e helft wordt het ook 0-2. De sfeer wordt grimmiger. Het stadion vult zich met testosteron. Er wordt steeds meer geschreeuwd. We verbazen ons erover dat de scheids de wedstrijd niet al lang staakt. En dan wordt er nog meer vuurwerk gegooid waarmee een eigen speler wordt verwond. I.p.v. dat men zich tegen het gooiende publiek keert, keert men zich tegen de coach. Die staat redelijk bij ons in de buurt en er staan opeens een hoop brulapen in onze buurt. Er wordt -denken wij- gescholden tegen de coach en hij krijgt wat drinken naar zijn hoofd. De scheids grijpt eindelijk in en staakt de wedstrijd, ongeveer 15minuten voor de eindtijd. We worden door iemand op de tribune gewaarschuwd dat het vanaf hier ugly kan gaan worden en dat het een mooi moment is om te gaan. Omdat we niet in de zooi buiten tussen vechtpartijen en ME willen belanden gaan we het winkelcentrum in. Daar zit een foodcourt en daar eten we een ijsje. Dan denken we dat het heetst van de strijd wel is geweest en lopen naar de metro. Maar het metrostation is afgezet, er is en hoop politie op de been en het klinkt nog niet zo fijn. Dus we gaan het winkelcentrum weer in en eten hier wat. Daarna pakken we de metro, er is niets meer aan de hand. Een bijzondere ervaring rijker gaan we in het hotel lekker slapen. Nederland is zo gek nog niet. 😉

Noot: later horen we dat er buiten het stadion flinke rellen zijn uitgebroken met vechtpartijen, brandjes, waterkanonnen...leve het winkelcentrum!

• Opvallend 1: wij zitten deze dagen midden in het centrum van Santiago. Door de bewoners zelfde warzone genoemd. Wat ooit, naar men zegt, een mooie buurt was met mooie gebouwen, daar is weinig meer van over. Alles wat gesloopt kan worden is stuk, zoals plantenbakken en bushokjes, en eigenlijk alle gebouwen zitten onder de graffiti. Voor ons bijzonder om te zien wat echt politieke onvrede met mensen doet. 
• Opvallend 2: in het stadion wordt van alles verkocht. Van drinken tot patat tot hamburgers tot churro’s tot nootjes tot chips...noem maar op. Men loopt in grote bakken met deze waar op de schouder om te verkopen. Ook mensen die qua leeftijd al kan niet meer zouden moeten werken zien we veel verkopen. Zowel binnen als buiten het stadion. Dat doet best een beetje pijn.