Dinsdag 11 feb. 2020. Camel Trophy, the real deal.

Omdat het gisteravond laat is geworden doen we het rustig aan. In de middag gaan we naar een lagune zo’n 80km verderop, Laguna Lejía. 80km, dat is hier dus dichtbij. Het is een lagune op zo’n 4500m hoogte met zoutkorsten, flamingo’s, vicuña’s en omringd door vulkanen. Dat willen we zien. We moeten uiteraard wel de hoogte in acht nemen, dus veel drinken (alcoholvrij helaas) en rustig aan doen. Ferry had gelezen hoe we daar konden komen en via de gangbare weg werd afgeraden vanwege slecht wegdek. Dus we reden wat door naar een plaats iets verderop van waaruit de te overbruggen afstand korter was. Slechts 24km. In het plaatsje Socaire zagen we inderdaad de afslag, dit kon niet missen. Vol goede moed sloegen we af, Sylvie zat achter het stuur. Al snel werd de weg slechter en slechter. Sterker nog: wat was nu eigenlijk de weg? Een hoop gehobbel, flinke kuilen in de weg en de hoogte in, de verschillende 4x4 standen werden uitgeprobeerd. Als we een diepe kuil door moeten met flinke rotsen ernaast ziet Sylvie het niet meer zitten. Ferry wel, die neemt het stuur over, we zijn immers al bijna op de helft. De weg wordt slechter en slechter. De auto moet letterlijk keihard werken om verder te komen. Moeten we wel doorgaan? Is dit een goed idee? Straks krijgen we nog een lekke band! Ach, hoe erg kan het nog zijn. Dachten we. Als we eenmaal de hoogte hebben overbrugd wordt de weg vast beter. Maar dan moeten we een flink stuk afdalen langs een diepte. Dat ziet er niet fijn uit. Die eventuele lekke band is al snel the least of our problems. Voor Yuna houden we ons relaxed, maar we hebben allebei zweetoksels. Sylvie stapt af en toe uit om wat voorverkenning te doen, maar ze schijt eigenlijk 7 kleuren stront en durft niet altijd te kijken of het goed gaat. Ferry is wat relaxter en ziet de uitdaging nog. Prima, dit moet lukken. De daling wordt met horten en stoten genomen. En dan komen we bij het dal. Waar door de droogte een flinke geul is ontstaan en er is niet echt een weg naast. Het stuk omhoog uit de kloof is door die geul van ongeveer een meter diep eigenlijk te smal voor een vierwieler. Standje 4x4-low en vol gas hobbelen en glijden we er toch langs. De geul blijkt nog een flink eind de weg onbegaanbaar te maken. Yuna is op dat moment wat paniekerig en bang en wil niet meer in de auto. Wat een toestand. We rijden een groot stuk dwars door de begroeiing langs wat ooit de weg moet zijn geweest. Het lijkt erop dat iemand anders hier ook ooit gereden heeft, dus we proberen een soort van spoor te volgen. En dan ben je op een gegeven moment op het point of no-return. Wat we hadden doorstaan wilden we niet nog een keer, dus terugrijden is geen optie. En dus kijken we per keer maar weer wat de nieuwe hobbel wordt. We zijn alledrie opgelucht als de weg weer een weg begint te worden. En helemaal als we Lagune Lejía in het vizier krijgen. Ferry heeft zijn 4x4 diploma met glans gehaald en kan zeker meedoen aan de Camel Trophy. We hebben alledrie grenzen verlegd, maar bij Sylvie en Yuna zijn ze zeker ook overschreden. Om een lang verhaal kort te maken: dit was eens, maar nooit weer. 

Lagune Lejía is inderdaad prachtig. We hebben de hele omgeving voor onszelf, dus kan onze 4x4 mooi even naar de rand van de lagune rijden. Er zitten hier volop flamingo’s, nandoes en vicuña’s. En die vulkanen rondom deze lagune...fantastisch. De adrenaline loopt langzaam uit onze lijven. Of leek het allemaal erger dan het was vanwege de hoogte? 😄 Omdat we zo lang onderweg zijn geweest houden we het hierbij en gaan niet meer naar de verderop gelegen zoutvlakte. Maar we nemen uiteraard niet dezelfde weg terug. De weg terug over de hoogvlakte blijkt dikke peanuts vergeleken met de door ons gekozen heenweg. De rest van ons leven zal elke weg vast peanuts zijn! Dus heerlijk relaxed rijden we terug en doen weer een avondje bbq. Want hee: nu kan het nog. Morgen gaan we naar de geisers en worden om 4.30u in de ochtend opgehaald. Zo vroeg mogelijk naar bed dus, morgenmiddag slapen we wel bij. 

• Opvallend 1: Van pure schrik en adrenaline is het niet in ons opgekomen om foto’s te maken tijdens onze avontuurlijke rit. 
• Opvallend 2: Onze accommodatie is prachtig en van alle gemakken voorzien. Dagelijks maken ze schoon en vouwen dan ook alle rondslingerende kleding op. (waarvan wij uiteraard weten waar het ligt). Best lullig dat ze vinden dat ze dit moeten doen, we zouden er bijna netjes van worden.