Dinsdag 21 jan. 2020. Ziplinen.

Langzaam wakker worden in de zon. Binnen een kwartier stond het dodental van de dazen (ook bij ons bekend als paardenvliegen/steekvliegen/hommelachtigen/pokkenbeesten/teringlijers) die zich tegoed willen doen aan ons bloed op ruim 10. Dat wordt een mooie dag. Als het te gek wordt vluchten we de camper in en gaan op pad. Canopy Chili staat op het programma. Dat is niet ver hier vandaan, we komen hier einde van de ochtend aan. De ziplinetocht gaat om 13u van start. Tijd genoeg voor ons om even de vlakbij liggende lagune te bekijken en een goede brunch te scoren bij het restaurant. We eten lekker buiten en de dazen laten ons redelijk met rust. Om 13u gaan we van start, we gaan met 5 personen ziplinen, er gaan 3 begeleiders mee. We zullen het wel nodig hebben. We krijgen eerst slecht passende helmen op, goed passende tuigjes aan (goddank) en tuinhandschoenen met een soort rem. De handschoenen worden bij Yuna vastgezet met tape, we moeten er een beetje om gniffelen. We gaan met een dikke open truck de berg op. Naast ons 3 gaat er nog een Chileense, maar wel Engels sprekende dame mee met haar jarige zoon van 11. We leggen 11 ziplines af en dit is fantastisch. We moeten zelf remmen, dat gaat ons goed af. Ferry botst hard met zijn been tegen een vlonder en daarmee leren we al vrij snel dan we beter zelf kunnen inschatten hoe hard we moeten remmen dan naar de instructies van de begeleiders te luisteren. Een supermooie middag met pas weer dazen bij het eindpunt. In grote zwermen hangen ze vooral om Sylvie heen. We leren van de Chileense dame dat blauw en zwart de favo kleuren zijn van deze pokkebeesten. Wat draagt Sylvie: een zwarte broek en blauw shirt. Op naar lichte kleding dus. 

We rijden vandaag naar Reserva Biológica Huilo Huilo (uit te spreken als wielo wielo). En we doen zelfs een klein stukje snelweg (en dus tolweg) aan. Waar ze overigens nog SOS-palen hebben staan, opvallend!. En nauwelijks uitvoegstroken. Maar zo druk is de snelweg hier niet, dus het zal wel goed zijn. We maken onderweg alleen een klein foutje: we vertrouwen op de route van de TomTom. En dat Tom ons deze keer een weg in wil sturen die niet bestaat uit zich in twee uur voor niks te hebben gereden. Nou ja, het is wat het is. Een leermoment. We pakken onze kans dan maar door in een plaats waar we eigenlijk niet moeten zijn nog wat boodschappen te doen. Hier heb je supermarkt en groenteboer gescheiden. Dus we gaan nog even langs de groenteboer en proberen dan ook een soort maisprut uit. Dat klinkt niet lekker en ziet er niet lekker uit, maar dat is het wel. Heerlijk voor in de salade. Maar eerst naar Huilo Huilo. We denken daar aan te komen en het park in te kunnen om ergens te kamperen, maar guess again...zo simpel is het niet. Er is 1 camping achter een tankstation, maar daar staat een groot hek voor. Juist. En aan kaarten en infoverstrekking moeten ze hier nog iets beter werken. Een Chileen die we aanspreken laat weten dat we bij het hotel info moeten opvragen. Daar krijgen we een detour uitgelegd en via een achteromgang komen we in de schemer op de camping aan. Maar hebben wel een toffe plek. Doordat de camping denken we niet zo best wordt gevonden is het een oase van rust. We kiezen een plek. Maar Mattias van de camping stuurt ons naar een andere plek. Die is Sylvie wat steil met de camper, Ferry draait er zijn hand niet voor om. We hebben niet voor niets een 4x4 camper, tenslotte. We gaan nog even uitgebreid eten. 23u is hier een hele normale tijd voor het avondmaal, dus we zijn al aardig ingeburgerd. En slapen daarna prima met weer een supermooie sterrenhemel boven ons. Daar zien we alleen niks van met onze ogen dicht.

• Opvallend 1: Mensen poseren hier vaak voor foto’s, maar lachen is niet hip. De duckface is hier waarschijnlijk uitgevonden en zwoel kijken is het devies. Voor ons op onze beurt zeer vermakelijk om te kijken naar de poging voor het perfecte plaatje. 
• Opvallend 2: Het is hoogseizoen, daar zijn we in de boekjes al veel voor ‘gewaarschuwd’. Blijkbaar leven we in Nederland in een vol en druk land, wat ze hier vol en druk noemen is voor ons ‘just another day’.