Dinsdag 28 jan. 2020. Salentein winetasting.

Een zweetnacht, het was way2hot. Nadat Sylvie tot 3x toe uit de camper was gedreven besloot ze midden in de nacht een uur lekker buiten te zitten. In dat windje, zonder die muggen, dit keer geen blaffende honden, maar een ronkende Ferry en Yuna op de achtergrond. Beter! In de ochtend blijkt dat we door de hitte allemaal niet denderend hebben geslapen. We besluiten lekker uit ontbijten te gaan in San Rafaël. We moeten toch pinnen en dit ligt op de route naar Mendoza, waar we vandaag naartoe willen om er de laatste dagen door te brengen voordat we de camper moeten inleveren. We laten het toeristische deel langs de rivier (Rio Atuel) waar we nu zijn achter ons en verbazen ons al snel tussen de enorme verschillen tussen rijk en arm die we hier zien. We hebben in Zuid-Amerika al veel belabberde huizen gezien, maar hier zijn nog echte krottenwijken. Wat een verschil met het toeristische centrum van San Rafaël, waar veel winkels zijn en veel bedrijvigheid is. We kiezen een mooi terras in de schaduw. Koffie, jus, omelet, croissant, brood, we laten het ons smaken. En zien ook de eerste bedelende kindjes. Schrijnend om te zien in wat een verschillende werelden we leven en hoe dankbaar we mogen zijn dat onze wiegen in Nederland hebben gestaan. We rijden verder richting Mendoza en rijden door het gebied Cuyo. Dit staat voor droge vlakte en we snappen waarom het hier zo heet. We zijn eerder in wijngebieden geweest en hadden daarom verwacht al volop velden met wijnranken te zien. Maar het is hier gortdroog. Uitgestrekte droge vlaktes moeten we doorkruisen waarbij we nauwelijks hoeven te sturen. We besluiten dan ook een baksteen op het gaspedaal te leggen en een powernap te doen voor de komende kilometers. 🤪We leren dat de vlaktes verderop in het wijngebied rondom Mendoza vruchtbare grond is geworden omdat de Huarpa’s en de Inca’s irrigatiekanalen hebben aangelegd waarbij het water afkomstig is uit de hoge Andes. Eigenlijk is deze basis van irrigatiekanalen het bestaansrecht van Mendoza als wijngebied. 

We rijden door de valle de UCO. Deze naam spreekt Ferry als luchtverkeersleider erg aan. 😉 We doen een stop bij wijnhuis Salentein. Dit is een wijnhuis met Nederlandse roots. We zijn net op tijd (oké, net iets te laat, maar dat is én typisch zuid-Amerikaans, maar ook erg Brabants, dus dat kan) om aan te sluiten bij de Engelstalige rondleiding in het wijnhuis. We worden meegenomen in de wijngaard en leren over het productieproces in het wijnhuis zelf. Het is een erg mooi, groot en schoon wijnhuis. Ze hebben een fantastische bezoekersruimte waar jaarlijks verschillende concerten worden gehouden. Wij gaan vooral voor de proefruimte en proeven een sprankelende wijn, een sauvignon blanc en een cabernet sauvignon. Daarna is de rondleiding voorbij en gaan we naar de ernaast gelegen galerie van moderne kunst (zowel schilderijen als beelden) met stukken die de familie Salentein in hun privécollectie heeft. Sylvie kan haar hart hier flink ophalen, terwijl Ferry datzelfde doet in de wijnshop. We rijden door naar Mendoza en hebben zowaar meteen prijs bij de eerste camping waar we langsgaan. Een kleinschalige camping met alle faciliteiten, we hebben zelfs een tuinset onder een dakje en verlichting. En WiFi. Dat het kan in Zuid-Amerika op een camping! Zouden we weer eens in de wat meer bewoonde wereld zitten? Dit is onze laatste camping voordat we de camper gaan inleveren, we blijven hier 3 nachten. We doen een paar boodschappen en uiteraard, omdat het nog kan, gaat het vuur weer aan. We hebben deze avond al best wat lichtflitsen gehad, maar het gaat op een gegeven moment echt regenen. Huh? Dat zijn we niet gewend! En de mensen hier ook niet, want er zijn meer dan 300 zondagen per jaar in deze streek. We eten lekker verder aan onze overdekte tafel en gaan een nacht in waarbij de regen flink tikt tegen het camperraam. 

• Opvallend 1: Er zijn hier zooooooveel oude bakken in het verkeer! Het lijkt erop dat je hier eenmalig in je leven een auto koopt en deze ‘oprijdt’. We zien zeer veel Peugeots 504 en ook de Renault 12 is hier geen oldtimer. De ene roestbak is nog langzamer dan de ander en we verbazen ons erover dat sommige auto’s überhaupt nog vooruit komen. Dat doen ze eigenlijk ook niet, maar het gaat net sneller dan lopen. Ze doen hier duidelijk niet aan APK. 
• Opvallend 2: Als je auto, of bus, of vrachtwagen het dan een keer écht niet meer doet, dan laat je ‘m gewoon ergens aan de kant staan. Opruimen en afvoeren hoeft hier namelijk niet. Compleet gestripte touringcars staan langs de kaarsrechte weg op de pampa.