Donderdag 6 feb. 2020. Doei Paaseiland.

We schuiven wat vroeger dan normaal aan bij het ontbijt in het hotel en willen in alle rust genieten van het uitzicht op de baai. Maar dat is onmogelijk, want er is gisteren een lading Amerikaanse bejaarden aangekomen. Als Sylvie vervolgens de volledige gordijnrails met gordijnen in de hotelkamer van de muur trekt dan weten we het zeker: het is hoog tijd om Paaseiland achter ons te laten. De Amerikanen worden iets over 9 uur allemaal opgehaald voor een excursie en dat geeft een kakofonie van jewelste. Wij vertrekken een halfuurtje later met een busje van het hotel naar de luchthaven. We krijgen van het hotel nog een mooie ketting met een houten hangertje van een moai. Er zijn 2 soorten en Yuna krijgt er later van de taxichauffeur nog een, zodat ze er van allebei 1 heeft. Lief! Wat heeft onze dochter het toch slecht. 

Op de luchthaven zitten we onze tijd uit in een koffiebarretje. We halen weer ergens een formulier, een stempel, leveren het formulier vervolgens weer in en hebben dan de procedure doorlopen en zijn klaar om te gaan. De vlucht duurt een kleine 5 uur en op het Chileense vasteland is het 2 uur later, dus het is al avond als we in Santiago aankomen. We slapen een kort nachtje in een hotel nabij de luchthaven en worden ook hier met een busje opgepikt. Het hotel is erg fijn. Omdat er niks in de omgeving zit gaan we hier een hapje eten. Dat valt niet tegen, we eten heerlijk en als klap op de vuurpijl wordt de wedstrijd tussen Brazilië en Uruguay voor de kwalificatie voor de Olympische Spelen uitgezonden. Daar kan Yuna mooi een stukje van meepikken. De gastvrouw van het hotel komt Yuna zelfs een kussentje brengen, zodat mevrouw het nog wat relaxter kan volgen. Dat wordt afkicken straks thuis als Yuna erachter komt dat dit niet haar nieuwe leven is. 😉

We worden om 4uur morgenvroeg helaas alweer opgehaald in het hotel voor onze vlucht van 6.05 uur naar Calama, dus we proberen verder zoveel mogelijk te slapen. 

• Opvallend 1: In heel Zuid-Amerika staan er langs wegen een soort gedenkplaatsjes, al dan niet met een dakje, waardoor het eruit ziet als een soort hondenhok. In de huisjes staan beeldjes, bloemen en allerlei versiersels. Dit is om de goden gunstig te stemmen. Iedere gelovige Zuid-Amerikaan die zo’n gedenkteken passeert, slaat een kruisje. En er zijn veel van dit soort gedenkplaatsen. We hebben verschillende malen in een taxi gezeten en weten: je bent er maar druk mee met dat kruisje slaan bij het passeren van zo’n plaats. 
• Opvallend 2: We hebben op andere verre reizen altijd braaf allebei een internationaal rijbewijs gehaald, maar dat is nooit nodig geweest. Dit keer hebben we er maar 1 opgehaald, maar weten het nu al zeker: dat doen we nooit meer. Wat een geldverkwisting voor iets waar nooit naar wordt gevraagd.