Vrijdag 7 feb. 2020. Calama.

Op de een of andere manier hadden Ferry en Sylvie een rusteloze nacht. We konden maar ruim 4 uur slapen, maar waren toch al voor de wekker wakker. Iets na 3 uur in de nacht dus. De tassen waren al gepakt. We hoefden alleen onze marmot wakker te maken die zich helemaal had ingerold in haar laken in dat grote bed dat ze tot haar beschikking had. In de lobby van het hotel stond koffie, fruit en koekjes (?) voor ons klaar. Yuna greep haar kans en nam een vroeg oreo-ontbijt. Om 4 uur ging het taxibusje naar de luchthaven. En weer stond er een flinke rij om in te checken. Of je nu alleen een bagdrop moet doen, of nog volledig moet inchecken, je sluit allemaal aan in dezelfde rij. Waarom checken we dan eigenlijk vooraf in? Heel efficiënt. We wennen er een heel klein beetje aan. We doen een bakkie op het vliegveld van Santiago, Ferry haalt als zijnde Matias, want dat snappen ze hier, koffie bij de Starbucks. De tijd gaat vlug. We kunnen naar het vliegtuig. Maar dat gaat niet door voor de zwaarlijvigen onder ons. De schuifdeur om naar het vliegtuig te gaan zit namelijk vast en staat op een kier. We moeten dus allemaal door de kier stappen om bij het vliegtuig te komen. Bizar. 

Eenmaal in het vliegtuig komen we erachter dat deze plaatsen niet al te ruim zijn. Ferry past niet zo goed. Als de dame voor hem haar stoel naar achteren wil doen en dit niet lukt omdat Ferry z’n knieën in de weg zitten, wordt de steward erbij geroepen. Die kijkt een beetje schaapachtig en Ferry zit de rest van de vlucht op eigen initiatief bij de nooduitgang. De vlucht duurt gelukkig niet lang, binnen 2 uur zijn we er. In Calama. Een plaats in het noordelijke deel van Chili. We laten ons door een flink riekende taxisjoof naar de plaats brengen waar onze huurauto klaarstaat. En zijn daar alledrie blij verrast, we krijgen namelijk een vette rode truck, een Nissan NP300 4x4 met open laadbak. Onze tassen gaan in de laadbak en we gaan eerst boodschappen doen. Als we de supermarkt binnenkomen worden we aangesproken door de beveiliger. We komen er niet uit wat hij wil zeggen, hij pakt Google Translate erbij. We maken uit zijn boodschap op dat we onze auto met tassen beter niet onbeheerd achter kunnen laten i.v.m. diefstal van tassen de laatste tijd. Sylvie gaat dus eerst posten op de parkeerplaats en Ferry begint met boodschappen. Halverwege switchen we en zo duurt het heel lang, maar gaan we met boodschappen én met onze volledige bagage naar de eindbestemming van vandaag, het 100km verderop gelegen San Pedro de Atacama. We rijden door de woestijn, een grote dorre droogte, die kant op. Als we aankomen kijken we elkaar aan: wat is dit nu weer voor plaats. Veel klei, hoge muren, zand, vervallen hutten en zelfgemaakte hekken. Omdat er overal hoge muren zijn doet de plaats niet heel vriendelijk aan. Als we aankomen bij de plaats waar we de komende week zullen verblijven staan we in een doodlopende straat met alleen maar hoge muren tegen een groot houten hek aan te kijken. Het is dat er een bordje bijstaat met Ancar Atacama, dat hebben we geboekt, dus we weten dat we goed zitten. We bellen aan en het hek wordt na een paar keer bellen opengemaakt door een dame. We rijden de tuin in en daar wacht ons een ware Punika-oase. Veel bomen, groen, leuke bungalows en cabana’s, een kabbelend beekje, een zwembad met ligbedden.....We zijn blij verrast. We blijken de enige gasten, dus we hebben al dit moois ook nog eens voor ons zelf. Omdat we na een paar korte nachten redelijk gare apen zijn nemen we onze intrek op een loungeset in de schaduw bij het zwembad. Een middag met zwemmen, spelletjes doen, slapen en rusten. Heerlijk.

In de avond frissen we ons op en gaan we onze plaats voor deze week verkennen. Het plaatsje doet echt aan als een vervallen indianendorpje met zandstraten. Maar achter al die hoge muren en donkere gevels zitten een heleboel leuke winkeltjes, restaurants, hotels en excursiebureaus. En in de avond gaat iedereen blijkbaar de straat op, het is een drukte van belang, het plaatsje dat overdag wat benauwd op ons overkwam doet nu heel gezellig aan. We kiezen een restaurant uit dat een leuke binnentuin blijkt te hebben, Adobe. We kunnen nog heerlijk buiten zitten. Als rond 2030u de zon ondergaat wordt het vuur op de binnenplaats aangestoken en komt een lokale band met lokale muziek (denk aan trommel, blokfluit, triangel, panfluit) met passie voor de restaurantgangers optreden. We vinden het nog leuk ook. Als we bij de fooienronde onze bijdrage leveren, blijkt dit zelfs genoeg om een CD van dit muziekgezelschap te krijgen. In deze setting met heerlijk eten klopt het helemaal. Voldaan lopen we terug naar ons huisje en weten nu al: morgen slapen we lekker uit.

• Opvallend 1: Waar in de rest van Zuid-Amerika opvalt dat iedereen pas ruim na 20u gaat dineren, valt hier juist op dat er om 19u al mensen aan het eten zijn! Wij zijn in verwarring. 
• Opvallend 2: Hoe arm en vervallen de plaatsen er ook uitzien, we zien overal wel goed onderhouden speeltuinen voor kleine kinderen, en bijna overal staan auto’s.