Maandag 6 jan. 2020.  El Calafate.

Reisdag. Spullen inladen en onze laatste dag in parque nacional Torres del Paine. We doen geen wandelingen vandaag, we bekijken slechts wat makkelijk begaanbare uitzichtpunten. Dag mooie bergen, dag guanaco’s, we gaan op weg naar El Calafate. Hier hebben we eerder deze reis al een tussenstop gehad op weg naar Ushuaia. Nu kunnen we deze omgeving uitgebreid gaan verkennen. De makkelijkste weg naar El Calafate is via de verharde weg, zo’n 350km, maar da’s wel 90km om. We kunnen ook kiezen voor een tussenliggende gravelroad, onderdeel van de beroemde ruta nacional 40. We hebben wel zin in een rugmassage, dus de keus is snel gemaakt. Op naar de onverharde kuilenweg. Dat bleek een avontuurlijke keus te zijn. We hebben de weg hotsend en klotsend afgelegd, leuk was het zeker. Onderweg hebben we nog ergens met uitzicht op een kudde schapen geluncht met soep en gebakken chorizo, we hebben niet voor niks een camper. We steken weer de grens over van Chili naar Argentinië. Bij beide grensposten wordt opgemerkt dat we een stempel voor de auto zijn vergeten bij de vorige grensovergang. Shit. We kijken onnozel en spreken de woorden die we al regelmatig hebben geoefend: no se. We weten het niet. Twee dames met bruine ogen, daar zijn de douaniers niet tegen opgewassen. We krijgen een extra stempel en mogen verder naar het Argentijnse. 

El Calafate, waar we begin van de avond aankomen, is een aardige plaats, het doet ook weer wat wintersportachtig aan. De hoofdstraat zit vol met leuke restaurants en barren, maar daarbuiten is het wat armzalig. Dat zijn we inmiddels gewend. Ook El Calafate is niet heel rijk aan campings met plaats voor campers, maar het lukt ons om een plekje te bemachtigen, al blijkt bij onze eerste keuze de stroom niet te werken. Door naar het laatste plekje waar we wel stroom hebben. Voor 1 nacht, langer willen we hier niet zijn in deze aggenebbisbende. De camperplaats is wat armoedig: hutjemutje naast elkaar. We hebben inmiddels geleerd dat wij een grotere persoonlijke ruimte hebben dan de doorsnee Zuid-Amerikaan/backpacker, dus dit is niet echt voor ons. Maar hee, voor een nachtje is het prima. We gaan het dorp in voor een bakkie en wat contact met thuis. Daarna kiezen we een sushibar uit om te eten en kruipen weer ons minihuisje in, waar we inmiddels aardig gewend zijn aan het gebrek aan beenruimte en fatsoenlijke matrassen. We slapen als roosjes.

• Opvallend 1: De wegen in zowel Chili als Argentinië zijn van matige kwaliteit, veel losse stenen en kuilen en gaten in de weg. We snappen dat de meeste auto’s niet met al te harde banden rijden.
• Opvallend 2: Eenrichtingsverkeer wordt niet bijzonder goed aangegeven. Zo kan het gebeuren dat wij al regelmatig tot de spookrijders van de dag zijn uitgeroepen.