Vrijdag 17 jan. 2020. Parque Nacional Pumalin.

Een bewolkte, maar windarme dag. We worden wakker in Parque Nacional Queulat en willen hier vandaag graag de hangende gletsjer, Ventisquero Colgante, van naderbij bekijken en besluiten dat met per boot te doen. Dus we wandelen op ons gemak naar de steiger. Blijkt dat er vandaag controle is door de marine, dus dit zou ongeveer 40min vertraging geven. Geen probleem, we hebben de tijd. Vond Ferry. Sylvie dacht hier anders over en ergerde zich rot aan het sterkte staaltje bureaucratie wat ons werd voorgeschoteld in de tussentijd. Er zijn 2 zodiacs en 4 parkwachters. Er is 1 marine-officier die belachelijke dingen controleert (hoeveel pleisters zitten er in de ehbo-doos, zitten er batterijen in de zaklantaarn, hebben ze een lichtkogel, om maar wat te noemen) en ondertussen staat 4 man sterk hierbij toe te kijken. Aaaaahrg! Maar gelukkig heeft Ferry al meer geduld geleerd, dus we ondergingen dit met verve. Een dik uur later mochten we dan eindelijk in de zodiac. We dachten dat deze een soort S-bocht zou varen, bleek het meer nauwelijks het hoekje om te gaan! Beetje schraal resultaat dus, de gletsjer bleef op afstand, maar het boottochtje was leuk. Omdat je dus niet zo dicht bij de gletsjer kon komen als we dachten besluiten we de voorgenomen wandeling naar het uitkijkpunt te skippen. We gaan weer verder. Volgende stop ligt een klein stukje rijden verder: Termas Ventisquero de Puyuhuapi. We hebben wel een paar uurtjes chillen verdiend in deze natuurlijke warmwaterbron. Het complexje bestaat uit 4 badjes buiten naast elkaar en van hieruit kun je dan weer afkoelen in de zee. Die is flink koud en dat is even wennen, maar we doen ons alledrie tegoed aan deze wisselbaden. Daarna gaan we heerlijk lunchen op het terras dat over de baden en zee heenkijkt. Alleen de warme douche was de 70 euro entree al meer dan waard. En we rijden heerlijk rozig (en echt schoon!) verder naar de eindbestemming van vandaag: Parque Pumalin. Gelukkig is het grootste deel van de route voorzien van een dun, maar degelijk laagje asfalt. Regelmatig tonen de borden een maximumsnelheid van 50 km/uur, maar Ferry vindt dat dat nergens op slaat (hop hop gas d’rop, Flitsmeister!). Een uur vroeger dan Tom dacht komen we aan in het Park. Ooit aangekocht door een miljardair ter bescherming van de natuur, sinds dit jaar is het officieel een nationaal park geworden. Het is ook echt een mooi park met grote grasvelden, maar ook met flinke rauwe natuur waar Ferry zijn hart kan ophalen op een 4x4-only-road die ons naar onze overnachtingsplek brengt. We hebben namelijk niet voor niets een 4x4 camper gehuurd! In dit park kun je gratis kamperen. Het is vrijdag, het weekend begint en het is mooi weer, dus we moeten even zoeken naar een plekje. Maar eenmaal geïnstalleerd zijn we de koning te rijk met onze mooie plek voor de komende nacht. Gras, rust, zon, rond de 20 graden, bijna geen wind...Yuna grijpt nog in een lelijke harige rups en scoort hiermee wat bultjes, we zijn gewaarschuwd. Het blijft bij een flinke huilbui en een halve tube Azaron. We voetballen en koken weer een prima 2-pitsmaal. Na deze vakantie moeten we maar een campingkookboek uitgeven. 

• Opvallend 1: Ferry doet een poging om te gaan liggen op een ligstoel bij de warmwaterbronnen. Maar deze stoel eindigt bij zijn nek. Het ziet er hilarisch uit. Ferry is een cm. of 15 te lang voor dit land. 
• Opvallend 2: Het blijft een bizar gezicht om met een graad of 20 buiten tussen de besneeuwde bergtoppen te rijden. Ook al tonen de enorme watervallen dat de sneeuw niet ‘eeuwig’ is.