Zaterdag 18 jan. 2020. Caleta Gonzalo.

Het is prachtig weer als we opstaan. Er heerst serene rust in het park, dat voelt fijn. We worden er door een parkranger op gewezen dat we niet op het grasveld mogen staan. Iets dat we al wisten, maar vanwege de weinige parkeerplaatsen in het park bewust hebben genegeerd. Daar kom je hier dus gewoon mee weg. We gaan het park weer uit en vervolgen onze weg naar Chaitèn, een plaats die 10 jaar geleden is getroffen door een vulkaan en volgens de reisgidsen flink in opbouw zou zijn. Wij denken dat dit over een andere Chaitèn gaat, wij zien vooral een uitgestorven dorp, wel met iets van een hardloopwedstrijd waar we anderhalve paardenkop aan mee zien doen. Er is ook een kantoor om kaartjes te boeken voor de ferry van Caleta Gonzalo naar Hornopirén en daar komen we voor. De ferry gaat eens per dag om 15uur. Je moet 2 uur van tevoren aanwezig zijn en het is nog een uurtje rijden. Het is op dat moment half 1, bewolkt en er is nog zat ruimte op de ferry. We gaan ervoor: Ferry boekt de ferry. Met de camper eerst op weg naar Caleta Gonzalo, zo’n 60km waarvan een deel uiteraard onverhard, rijden we voor een groot deel door de noordelijke kant van het park waar we afgelopen nacht hebben overnacht: Parque Pumalin. Hier hadden we best nog even kunnen blijven, maar ook met een lange vakantie als de onze moet je keuzes maken. Op naar de ferry. We komen netjes om 1320 aan. En we blijken een van de eersten. Dat twee uur van tevoren aanwezig zijn...geen idee wie dit heeft bedacht. We lopen wat rond, doen een bakkie, inmiddels is het weer onbewolkt. Omdat we geen idee hebben hoe lang we nog hebben, lunchen we lekker bij de camper. Het heeft iets gezelligs: al die auto’s die in een lang lint staan te wachten tot ze de boot op kunnen en al die mensen die aan het picknicken zijn in de buurt van hun auto. Iets voor 15u mogen als een van de eersten de boot op en moeten op de boot draaien en achteruit inparkeren. Dat betekent dus ook als laatste de boot af. Maar dat blijkt niet erg, van het enorme lint met auto’s blijken er maar een kleine 30 met onze Ferry te gaan. De Ferry is dus halfleeg. Of eigenlijk halfvol, optimisten als we zijn. De boottocht duurt zo’n 5 uur, maar er is voldoende ruimte aan boord om lekker te zitten, te lezen, huiswerk te maken, wat te eten en te drinken en buiten in de wind en zon te staan. En Yuna mag nog even de ferry besturen in de stuurhut. Kapitein Yuna, dat lijkt mevrouw wel wat. Rond 20u rijden we de boot af. We zijn nu in Hornopirèn, een plaatsje dat zijn bestaan dankt aan de aankomst van de ferry. We doen een paar boodschapjes en besluiten wat verder te rijden, op zoek naar een leuke camping. Maar dat valt nog niet mee. Sylvie zou al zijn gestopt, maar Ferry rijdt nu en die wil nog even door. Onderweg eten we als avondmaal een simpel broodje. We hebben niet veel gedaan vandaag, dus ook niet veel nodig. Het begint te schemeren en we gaan ook nog een stuk ripio op van zo’n 30km. Inmiddels is het 22uur en donker en worden we verrast door een koe midden op de weg. We komen bij een plaatsje en Sylvie ziet het wel zitten om hier de camper neer te zetten. Ferry niet. Even door dus nog. Zien we daar nu vlaggetjes en staat daar camping? Zou op die camping een camper op kunnen? We gaan het wel zien. Eenmaal door de poort blijkt dit, voor zover we kunnen zien, een goed verzorgde camping te zijn, met iig een hele fijne gastheer. Ferry krijgt een rondleiding, Sylvie legt Yuna in bed. Een lange reisdag, en we hebben weer een topplek gescoord om een nachtje door te brengen. 

• Opvallend 1: Overal verkrijgbaar, niet gezond, maar wel superlekker: de empanada. Deegflapjes met....wat voorhanden is. Onze nieuwe fav snack.  
• Opvallend 2: Als ze op campings warm water hebben, dan is dat om te douchen. Niet om af te wassen. Wij tappen regelmatig warm water uit de douche voor een vaat, maar dat is niet altijd voorhanden. Afwassen met koud water...hoe dan? En jakkes....