Woensdag 8 jan. 2020. Gletsjer Perito Moreno.

We zetten onze wekker om vroeg op te staan. 7uur is hier zeker aan de vroege kant. Niet alleen voor ons, ook voor de Argentijnen. Ons was al eerder opgevallen dat men laat opstart. We ontbijten in de auto met een banaan en gaan op weg naar gletsjer PeritoMoreno, de derde grootste gletsjer van Argentinië. Maar hoe langer we onderweg zijn, hoe harder de auto begint te bonken. Hebben we een lekke band? Iets anders? Het komt van boven. Het blijkt dat het campergedeelte door alle gebonk op de onverharde wegen wat los is geraakt van de truck. Ferry draait de boel weer strak aan en we rijden verder. Het park gaat om 8u open, wij zijn er om 8.40 uur. We denken hiermee al laat te zijn, aangezien we hebben gelezen dat gletsjer Perito Moreno een van dé toeristische trekpleisters is van Argentinië. Maar tot ons grote geluk zijn we mooi op tijd en hoeven we de gletsjer maar met enkele anderen te delen. Wat is Perito Moreno enorm (3e grootste gletsjer van Argentinië), we zijn getuige van een flinke piek die afbrokkelt van de ijsmassa, heel imposant. We nemen nog een filmpje op voor Yuna’s klas en als we de gletsjer uitgebreid hebben bekeken trakteren we onszelf op koffie met wat lekkers, het restaurant is inmiddels open. Ook de enorme stroom bezoekers heeft de weg naar het park ontdekt, er worden busladingen toeristen bij het eindpunt uitgespuugd. Tijd om te vertrekken en terug te keren naar onze camping aan Lago Roca. Onderweg worden we vergezeld door een 5tal condors. Ze komen hier vrij veel voor, maar veel tijd om ze uitgebreid te bezichtigen is er vaak niet, aangezien ze veel zweven. Ze kunnen zo’n 200km zweven zonder ook maar met hun vleugels te slaan. Zelfs met de flinke wind hier een prestatie. Op de camping aangekomen gaan we lekker lunchen, we hebben een lege middag in het vooruitzicht. Maar Sylvie heeft weer een ideetje. Op 1,5km van de camping heb je de start van een wandeling, de ‘Cerro Cristal’. Ja hoor, Yuna en Ferry gaan wel weer mee. Rugzak inpakken met drinken, extra kleding en wat te eten en off we go. Voor de wandeling staat 4 uur. We hebben inmiddels geleerd dat dit enkele reis is, dus we gaan gewoon beginnen en zien wel tot waar we komen, het is inmiddels namelijk al half drie. Het blijkt een flinke klim, maar met snel resultaat. Houden wij van. Wat een uitzicht weer in de verre omgeving: we zien uiteraard Lago Roca, maar ook Brazo Rico, en zelfs Lago Argentina. We zien de gletsjer waar we vanmorgen zijn geweest (waar we zo’n 50km voor moesten rijden, maar hemelsbreed zal deze maar een km of 20 ver zijn), allerlei bergtoppen met daar tussenin uitgestrekte vlaktes in allerlei kleuren. Wauw, daar wordt het bijna stil van, maar Jan laat hier natuurlijk altijd van zich horen. We lopen tot de bomengrens en zoeken dan een plekje om even te kunnen genieten, uit de wind, in de zon. Deze klim heeft best weer wat zweetdruppels gekost, maar dat is het absoluut waard. De top is bijna 1300 meter (!) boven het beginpunt en we schatten dat we tot zo’n 1000 meter zijn gekomen. Afdalen gaat sneller dan klimmen, vooral ook omdat de camper bijna continu in zicht is en steeds groter lijkt te worden. Helaas blijkt hij beneden gewoon nog dezelfde afmeting te hebben. Eenmaal terug op de camping genieten we van het zonnetje, de simpele avondmaaltijd en de warme douche. 

• Opvallend 1: Er lopen hier puma’s rond in het wild, maar voor welk gevaarlijk dier word je gewaarschuwd? Raad je niet: de wesp. 
• Opvallend 2: Zuid-Amerikanen zijn fervent kampeerders, veelal in kleine tentjes (formaat festivaltentjes, waar wij met die temperaturen ‘s nachts niet aan moeten denken om in te liggen). Ze verhuren hier ook veel domo’s op campings, dit zijn een soort iglo-tenten. Deze zijn wat beter bestand tegen de enorme wind hier in Patagonië.