Zaterdag 25 jan. 2020. Kilometers maken. 

We laten het Parque Nacional weer voor wat het is. Het was een aardig koude nacht. Het verschil tussen de temperatuur overdag en in de nacht is hier aanzienlijk, in een tent slapen had voor de dames niet gehoeven. Via een mooie route en tof rijden (leve de 4x4) met nog wat mooie uitzichtpunten bereiken we de bewoonde wereld. Vandaag gaan we kilometers maken. Er zijn niet veel tussenstops die we de moeite waard vinden en we hebben een flink stuk snelweg, dus we komen vast een eind. Langs de kant van de weg wordt een hoop verkocht. Honing (ontelbaar veel bijenkasten hebben we al gezien), eieren, vlees, brood, houtsnijwerk. Dat laatste: leren ze dat hier op school ofzo? Het wordt zóveel verkocht! Langs de snelweg zet men juist in op fruit. Dit is blijkbaar het seizoen van aardbei, framboos en bosbes. Er staan zoveel stalletjes langs de snelweg. We móeten hier natuurlijk wel wat fruit afnemen en meedoen met wat hier normaal is. Dus gewoon zoals de locals stoppen op de vluchtstrook en hopen dat we niet worden aangereden. We kopen een bakje bosbessen en een bakje aardbeien. Wat in Nederland een bakje van 400 gram aardbeien is, hier krijg je ongeveer 2,5 kilo in een bak. Jemig, wat een unit. En ongeveer een halve kilo bosbessen. We hebben er dus een dagtaak bij: fruit eten. 

Sowieso is de snelweg fascinerend: het is blijkbaar de place to be, er gebeurt hier van alles. Er wordt verkocht, gefietst, gewandeld, gekletst, uitgerust, make-up bijgewerkt en even de snelweg oversteken hoort hier ook bij de dagelijkse gewoontes. Er zitten zelfs mensen met hun fiets uit te rusten op de vangrail in de middenberm, met de fiets aan wat wij de verkeerde kant van de vangrail zouden noemen. Wij verbazen ons en kijken onze ogen uit en maken hier en daar wat uitwijkmanoevres. Zeker niet saai dus om hier te rijden! Mensen gaan er ook maar gewoon vanuit dat een ander ze niet omver rijdt. Wat een vertrouwen in de medemens. We passeren verschillende tolpoortjes en deze betalen we braaf, al snappen we het systeem niet helemaal. Tussen de verschillende poortjes zijn allerlei afritten om de snelweg af te gaan. Het zal wel. De grotere plaatsen die we vandaag, maar ook de rest van de vakantie zijn gepasseerd kennen tegenwoordig ook Vinex-wijken. Er worden hele huizenblokken met dezelfde huizen uit de grond gestampt. Het ziet er, aangezien de meeste plaatsen ook aardig armoedig aandoen, wat troosteloos uit. Na een tijd hebben we genoeg gereden. In het zuidelijke deel van het Chileense wijngebied, de Central Valley, hebben we via internet 2 campings gevonden. De eerste blijkt net deze dag gesloten, de tweede ligt ergens aan een ripio en kunnen we niet vinden. We rijden zelfs door een riviertje om er te komen en vinden het al een rare afgelegen plek voor een camping. Maar dan blijkt dat we vanaf de andere kant hadden moeten naderen en tadaaa...een heel groot bord dat ons de oprit van de camping wijst. De camping is niet groot, maar heeft een zwembad en aangezien het zo’n 35 graden is, is dat nu all we need. En een mooie plek onder de bomen. De campingoma heet ons welkom en later zien we haar nog een watermeloen snijden ter grootte van een skippybal. Niet normaal wat een enorme meloenen men in Chili heeft, fruittechnisch dan. We maken op de camping uiteraard meteen uitgebreid gebruik van het zwembad. Daarna houden Ferry en Yuna zich bezig met een van hun favoriete bezigheden: het bouwen van een dam in het nabijgelegen stroompje en Sylvie kan weer een recept toevoegen aan het campingkookboek. Als toetje hebben we? Juist, aardbeien en bosbessen. 

• Opvallend 1: Discotheken staan hier op de meest afgelegen plekken. Ze zitten niet zoals bij ons juist op centrale plekken. Hoe gaat iedereen daar naartoe? Ze hebben ook de meest fantastische namen, uitblinker is discotheek Ruk. 
• Opvallend 2: Als mensen ons benaderen met watdanook, dan beginnen ze regelmatig tegen die brunette met die bruine ogen in het Spaans te ratelen. Na een onnozele blik komen ze er vrij snel achter dat ze bij die kale moeten zijn.